Lotus

Het leven voor anker en aan boord is iets wat je moet ervaren en vind ik daardoor lastig te beschrijven. Maar ik zal het proberen. In de weken die wij voor anker lagen voelde wij ons middenin de natuur. We lagen op de mooiste plekken die vanaf het land soms niet te bereiken zijn en waar het uitzicht vaak prachtig is. Daar voelde wij een grote rust en vrijheid. We leefde heel “slow” en het zetten en opdrinken van een kopje koffie kon zomaar een uurtje in beslag nemen. De dagen vlogen om met lummelen, het anker checken, zwemmen, snorkelen, koken, wassen, afwassen, dagdromen, rondtoerend in het kleine bootje, een bezoekje aan het strand of een wandeling in de baai.

Maar soms zorgde het ankeren ook voor gedoe. Hoe mooier de locatie, hoe verder weg van de beschaafde wereld.  Hierdoor waren winkels vaak ver weg en moesten we goed vooruitplannen met boodschappen en water inslaan. Het enkel doen van boodschappen of wassen kon zomaar een hele dag in beslag nemen.

Toen we eenmaal ons eigen anker konden vertrouwen, bleken we ook alert op de boten om ons heen te moeten zijn. Zo moest Camiel een keer in het donker de “happy hippie pirate”, zoals hij zichzelf graag noemde, dronken en stoned van het strand afhalen omdat zijn bootje bijna tegen die van ons aanbotste. Gelukkig was hij snel gevonden. Een andere keer, na een dagje zwemmen, bleek de Pegasus verplaatst en na wat rondvragen bleek hun boot tegen een andere aan geknald te zijn. Hun anker was verstrikt geraakt in een boei en Camiel en Oscar zijn lang zoet geweest met duiken en klooien om hun anker te redden. Om drinkwater te sparen waste we onszelf in zee. Ik waste ook met haren met zeewater. Ik dacht dat prima werkte, totdat ik zo’n grote klit had dat Camiel na 1 uur kammen, een derde van mijn haar moest wegknippen (zie foto).

Om aan land te komen waren we afhankelijk van ons kleine bootje met zijn buitenboord motortje. We baalde dan ook toen we na een dag zeilen aan land wilde om een stukje te gaan lopen en een ijsje te eten, maar het buitenboord motortje stuk bleek te zijn. Gelukkig besefte we ook dat hierover balen maar relatief is. Na het een schoonmaken van de carburateur onder het genot van een prachtige zonsondergang deed het bootje het gelukkig weer.

Met september in zicht sloeg het weer ook een paar keer flink om en maakte we tot twee keer toe een enorm onweer met harde wind mee. Gelukkig terwijl we veilig voor anker lagen. Vlak voor het losbarst zie je dan iedereen zoveel mogelijk ankerketting leggen en zich voorbereiden voor wat komen gaat. We hadden gedacht veilig achter een rotspartij te liggen qua wind, maar eenmaal middenin de storm kwamen de wind en golven precies vanaf de andere kant, dus lagen we behoorlijk te deinen. Gelukkig voor ons een kans om binnen weer eens koekjes te bakken.

Met een gloednieuw en werkend anker, viel er in deze maanden een last van onze schouders. We konden nu de boot met een gerust hart achterlaten en dus makkelijker aan land. De laatste avond met de Patea en Pegasus sloten we af met een film “ Mama Mia 2” op het strand. De kinderen vonden rondrennen, door het zand rollen en naar de sterren kijken leuker dan deze romantische film, dus geen idee hoe de film afliep :). De volgende morgen zwaaiden we de Patea uit en vertrokken wij met de Pegasus naar het Noorden van Ibiza. Er kwam harde wind aan dus we konden niet op deze plek blijven.

Tot nu toe hadden we steeds een beschutte baai gevonden als het ging stormen. Maar de baai waar we nu naartoe waren gegaan bood helaas weinig beschutting. Pannen vlogen door de boot en ik werd zelfs zeeziek toen ik een afwas probeerde te doen. De volgende ochtend besloten we hier meteen weg te varen. Er stond nog harde wind, maar we waagde de gok. De golven op de Middellandse zee zijn doorgaans minder hoog dan op de Atlantische Oceaan – waar we inmiddels wel wat gewend waren – maar doordat de golven zich hier elkaar snel opvolgen zijn ze soms veel vervelender. Zenne en Teije hadden gelukkig nergens last van en we vonden bij Benirras, aan de andere kant van het eiland een meer beschutte plek. Hier kregen we de hippie vibe die op Ibiza te vinden zou moeten zijn helemaal te pakken. Veel naakte mensen om ons heen en elke avond bij zonsondergang speelde een groep hippies op hun djembee’s, gevolgd door uitgebreide en onbegrijpelijke dankrituelen in de branding, gecombineerd met de geuren van wiet.

Op de verjaardag van Zenne vertrok de Pegasus naar Mallorca. Sinds 5 weken waren wij nu voor het eerst weer met zijn vieren. Hierdoor hadden we een knusse verjaardag met een speurtocht op de boot. Zenne vond het helemaal niet erg dat er verder geen bezoek was want nu kon hij uren met zijn nieuwe brandweerkazerne van lego spelen.

Camiel en ik twijfelde of we in de laatste weken die we nog hadden ook naar Mallorca moesten gaan. Enerzijds hadden we wel weer zin in een lange zeiltocht en het ontdekken van nieuwe plekken. Anderzijds zagen we in het zuiden van Mallorca niet echt mooie ankerplekken en leek het Noorden te ver weg. We besloten dan ook om het niet te doen en nog te genieten van Formentera, de mooiste plek van onze reis tot nu toe. 

Eenmaal met zijn vieren kwamen we snel weer in het ritme zoals we dat gewend waren en waar we zo goed in zijn geworden tijdens onze reis. Zenne en Teije vonden elkaar in het samen spelen: piraat, brandweerman, duikertje, dier of raceauto.

Ibiza kenmerkt zich door een grillige kustlijn met stranden en talloze baaien, die Cala’s genoemd worden. Deze Cala’s zijn omgeven door strandjes, rotsen en bergen.  Iedereen geniet op Ibiza en maakt er een feestje van lijkt wel. Voor de een is dit met keiharde muziek op een grote motorjacht door het water racen, voor de ander is dit naakt mediteren op het voordek van een oude zeiljacht. Alles kan, mag en iedereen gaat z’n gang.

We hebben hier ruim een maand met de Pegasus en de Patea rondgezeild. De Pegasus is van de Zweedse familie, die heel toevallig vanaf Coruña dezelfde route hebben afgelegd als wij. De Patea bestond uit Tim, Kath en hun vijfjarige dochter Izzy uit Nieuw Zeeland. Zij hadden in Italië een zeilboot gekocht die zij in de komende 1,5 jaar gaan terugzeilen naar Nieuw Zeeland. Alle drie waren we nu ongeveer 4 maanden onderweg en vonden het geweldig voor een tijdje op te trekken met de andere families. Voor de kinderen was het heerlijk om samen te spelen. Ze hadden hun eigen taal die vooral uit gebaren en geluiden en gekke bekken trekken bestond. De mannen konden het over het leven als kapitein hebben en wij vrouwen konden weer eens ronduit over onze gevoelens praten ;). Omdat de wind steeds veranderde bleven we vaak niet langer dan 1 of 2 nachten in dezelfde baai liggen. Eenmaal aangekomen in de baai spraken we af op het strand waar de kinderen konden zwemmen en wij onder het genot van een biertje konden kletsen. Als al het strandbezoek terugging naar hun hotels hadden wij vaak een BBQ waarbij ieder eten en drinken meenam.

De eerste ankerplek samen was Ses Balandres. Dit was precies een plek die ik had gehoopt te vinden. Een helderblauwe zee omringd door hoge kliffen met uitzicht op een klein eiland van rotsen. We beklommen met de andere families de berg, maar wij als het Nederlandse gezin haakte als eerste af omdat we enkel op slippers liepen en geen eten of drinken mee hadden.

We kwamen bij Sant Miguel, Sant Vicente ( waar we voor de storm moesten schuilen) en gingen door naar Cala Llonga om daar de verjaardag van Camiel te vieren. Terwijl ik een taart bakte waren alle kindjes bij ons aan boord voor een speeldate. Omdat ze elkaars taal niet spreken, communiceren ze dus vooral met gebaren waardoor het heel rustige speelmiddag was. Die avond hadden we een bbq op een eigen privé strand in de baai. We doopte deze baai later om als de “verjaardagsbaai”, want toen Karin, de vrouw van de Zweedse boot, jarig was, twee weken later, vierde we op precies dezelfde plek ook haar verjaardag. Alleen dan ipv hamburgers met kreeft op de bbq;).

Na Ibiza gingen we weer terug naar Formentera, het kleine eiland ten Zuiden van Ibiza. Deze plek heeft ons hart gestolen. Met de meest helder turquoise zee en witte stranden, relaxte sfeer, natuurgebieden, weinig bebouwing en rustige plekken, was dit een waar paradijs voor ons.

Maar terwijl we op de meest prachtigste plekken lagen, merkte Camiel en ik wel dat het ankeren zelf voor veel stress zorgde. Hoewel we veel en goed hadden voorbereid waren we er vanuit gegaan dat ons glimmende CQR anker perfect zou werken. Maar na 3 weken ploeteren, midden in de nacht wakker moeten worden en constant met het anker bezig zijn, kwamen we tot de conclusie dat ons anker waardeloos was. Hierdoor konden we vaak overdag de boot niet uit het oog verliezen en waren we in de nachten dus vaak wakker om te checken of we nog wel op dezelfde plek lagen. De havens rondom Ibiza en Formentera kosten tussen de 250 en 500 euro per nacht dus naar een haven gaan was ook geen optie. We besloten ons noodanker als anker te proberen. Deze bleek wel goed in het zand te pakken, maar na 1 keer proberen haakte deze achter een rots waardoor hij verboog en daarna ook niet meer goed werkte. Na een donatie uit Nederland besloten we om een nieuw anker te kopen en dat is de aanschaf dubbel en dwars waard. Het voelde voor ons alsof de vakantie nu kon beginnen!! Anker naar beneden, achteruit varen en wachten tot hij pakt en relaxen maar.

De volgende dag vertrokken we naar Ibiza, naar Cala Salida, ten zuiden van Ibiza om Tim en Joukje te zien. Zij waren op bezoek bij vrienden die op Ibiza woonde. Het was super om onze verhalen van de reis met hen te delen en te horen hoe het hun leven in Amsterdam was. Zenne was ook heel blij met hun bezoek en zei: “ Nu kunnen we eindelijk weer eens Nederlands praten” en dat deden Zenne en Teije volop. Vol trots en met veel geklets lieten ze Tim en Joukje de boot zien. Toen we naar het strand gingen kwamen we er door de ogen van Tim en Joukje ook achter dat het van boord gaan best wat handelingen vergt. Toen we wilde weggaan had Teije onder de tafel op het tapijt gepoept, moest er een tas met eten en zwemspullen voor naar het strand ingepakt worden en het kleine bootje gereed gemaakt worden om aan wal te gaan. Ook nemen we altijd de vuilnis mee. Goed en wel 1 uur later zaten we in het kleine bootje naar het strand voor een gezellige middag en avond aan het strand. Tim en Joukje zwaaide ons na een topdag uit toen wij ’ s avonds weer teruggingen naar onze boot. Er stonden alleen zo’n hoge golven dat de golven over het kleine bootje sloegen en Camiels telefoon dit tochtje niet overleefde.

De dag daar op vertrokken we naar Cala Moli, een kleine inham waar maar een paar boten konden liggen. Heel idyllisch was dit een plekje zoals ik me had voorgesteld bij Ibiza. Het water wals helder blauw en we konden de vissen rond onze boot zien zwemmen. Hier ging Zenne voor het eerst snorkelen en zag hij de prachtige onderwaterwereld.

Na 1 nacht vertrokken we naar de stad Sint Antoni om Heleen en Tosja op te halen die ons kwamen opzoeken. We hebben met hen een geweldige week gehad rondom St Antoni. Een dag verkende we het binnenland met een gehuurde auto.Ook brachten we een dag in het hotel van Tos en Heleen door aan het zwembad.

Met het verblijf van Tos en Heleen werd ook duidelijk dat het ankeren gecompliceerd is. De wind, de golven en de ondergrond bepalen waar je kan ankeren. En als ons anker eenmaal lag dan was de kans groot dat we gingen krabben waardoor we vaak op de boot bleven omdat we niet tegen anderen of rotsen aan willen knallen.

De zeilboot de Pegasus met de Zweedse familie die we in de ria’s hadden ontmoet waren ook op Ibiza aangekomen. Zij lagen samen met de Patea, een Nieuwzeelandse zeilfamilie in Cala Moli. Van een Fransman kregen we 8 kilo vers gevangen tonijn die hij onderweg vanuit Frankrijk had gevangen. En deze tonijn namen we mee toen we met elkaar een bbq op het strand hadden. Het was een leuk weerzien en de kinderen speelde meteen met elkaar. Zelfs Camiel lustte de verse tonijnsteak.

Na nog een paar fijne zeiltochtjes met Tos en Heleen en Sangria bij Cafe del Mar namen we na een week afscheid. We hadden wederom een heerlijke week samen gehad.