Lotus

Formentera is een plek van uiterste. Overdag was het een komen en gaan van grote luxe motorjachten met aan boord de jetset van de hele wereld. Met keiharde muziek aan kwamen ze rakelings langs scheuren, met flessen sterke drank aan de lippen en iedereen ankert een paar meter van elkaar vandaan. De meest grote jachten hadden crew aan boord. Wij keken verbaasd toe hoe deze crew waterscooters, glijbanen en anderen attributen voor de gasten klaarlegt, maar de gasten meestal gewoon binnen blijven en nergens gebruik van maken. S’avonds vertrokken al deze motorboten en hadden we het eiland met een paar andere zeilboten helemaal voor ons alleen.

Toen we de eerste ochtend op Formentera wakker werden en Camiel naar buiten keek, was onze boot naar achter verplaatst en lagen we bijna tegen een Franse zeilboot aan. Gelukkig lag de bemanning van deze zeilboot nog te slapen en konden we de Lotus zonder daadwerkelijk te botsen op tijd verplaatsen. Maar geschrokken waren we zeker.

Na getankt te hebben  vertrokken we om 10 uur uit Cartagena. Eerst met golven en wind tegen maar na 2 uur hees Camiel de zeilen en zette een scherpe koers. We konden nog niet recht naar Ibiza zeilen met de Oosten wind, waardoor we eerst koerst zette naar Alicante. We hoopte dat de wind, zoals voorspeld, naar het Zuid Oosten zou draaien, maar helaas gebeurde dit niet. Toen de wind ook nog wegviel twijfelde we of we niet een tussenstop in Alicante moesten maken ipv met de motor nog 100 mijl naar Ibiza te varen. Maar als we onze vrienden Tim en Joukje nog op Ibiza wilde zien dan moesten we doorzeilen, dus dat besloten we te doen. Tegen etenstijd kwamen we bij de doorgaande scheepvaartroute aan waar grote tankers passeerde. En voordat de zon onderging probeerde we deze te doorkruisen. Zenne had gehoopt bij zonsondergang dolfijnen te zien. En net toen ik hem uitlegde dat de dolfijnen waarschijnlijk niet tussen de tankers door zouden zwemmen, zag hij een dolfijn naast onze boot omhoog springen. Na een prachtige dolfijnenshow en het bewonderen van de sterren vielen Zenne en Teije samen in de punt in slaap.

Buiten scheen een volle maan waardoor we een goed zicht hadden in de nacht. Ik probeerde tijdens Camiel zijn wacht, van 24:00 uur tot 3 uur te slapen, maar door het harde geronk van de motor en de spanning van de eerste nacht op zee kon ik de slaap niet vatten. Om 3 uur nam ik daarom de wacht van Camiel over. Het was een magisch gevoel om onder deze grote sterrenhemel te zitten. De maan was ondergegaan waardoor ik de Melkweg heel goed kon zien en 3 keer vallende sterren in de donkere zee zag verdwijnen. Het was verder een rustige tocht. Toen de zon opkwam zagen we tot onze grote vreugde heel in de verte Ibiza uit de zee rijzen. Zenne werd om 8 uur wakker en was heel enthousiast dat we nog steeds aan het varen waren en kletste ons de oren van de kop. Camiel vaarde de boot in de laatste mijlen naar Formentera, het kleine eiland onder Ibiza. Om 12 uur gooide hij het anker in de meest prachtige zee ooit van een helder turquoise kleur. We voelde ons trots en  Helder, turquoise om 1 uur die ochtend het anker in het prachtig heldere turquoise water. We voelde ons zo voldaan na deze tocht en waren heel blij eindelijk bij Ibiza te zijn dat we de moeheid van de slapeloze nacht niet meer voelde en een plons in het heerlijke water namen.

Na een korte nacht vanwege het krabbende anker, vertrokken we naar de kustplaats Aguilas 45 mijl verderop. Onderweg maakte ik samen met Zenne en Teije de Lotusboot na (zie foto). In Aguilas kwamen we in een hele rustige haven aan, waar we met nog vijf andere boten lagen. Zenne en Teije hadden daardoor na een zeildag voldoende plek om rond te rennen over de stijgers en hun benen te strekken. Ook konden ze hier hun nieuwe waterspuiters uitproberen. Gelukkig was er in de haven een zwembad want het was hier met 38 graden het heetst tot nu toe. Zenne en Teije hadden veel plezier in het zwembad. Met de zwembandjes plonsde ze in het 2 meter diepe zwembad en spartelde ze rond. Teije vond het heerlijk steeds in het water te springen en vermaakte hiermee ook alle Spanjaarden die rondom het zwembad aan het zonnen waren.

Na Aguilas zeilde we door naar Cartagena, een grote stad aan de Costa Blanca. We waren blij dat  de haven maar 23 euro was, want de prijzen van de havens waren vanaf hier tussen de 50 en 150 euro. Al snel kwamen we erachter waarom de haven zo goedkoop was. Er was geen golfbreker waardoor alle golven recht te haven inkwamen en onze boot heen en weer slingerde. Wij waren gelukkig al aardig gewend aan een schommelende boot waardoor we er niet zoveel last van hadden. Cartagena was een prachtige stad. Palmbomen, oude ruïnes, mooie gebouwen, een prachtig park en een oud romeins amfitheater. Het voelde heerlijk om na maanden weer door een winkelstraat te lopen. Verder bezochten we hier het grote indrukwekkende Romeinse amfitheater.

We voelde dat we moe waren van het zeilen en de vele plekken waar we de afgelopen weken waren geweest. Omdat de havens op de route naar Ibiza toe steeds duurder werden, besloten we vanaf Cartagena in keer door te zeilen naar Ibiza. Dit betekende dat we ook een nacht door moesten zeilen. Voordat we vertrokken ging Camiel naar de grote supermarkt en kocht daar drie karren vol met boodschappen. Heel luxe kwamen ze de boodschappen in de haven op de boot bezorgen. Het leek wel alsof we naar een onbewoond eiland gingen, zoveel boodschappen hadden we aan boord :).

Na Banalmadena werd de kust mooier. De witte hoge gebouwen maakte plaats voor rotsachtige bergen. We vonden ook een sprookjesachtige ankerplek bij Herredura. Helderblauw water en een prachtige berg met dennenbomen. Met het warme weer was het ankeren heerlijk omdat we steeds een duik vanuit de boot in het water konden nemen als het te warm werd. Ook al schommelde de boot heen en weer toch besloten we hier de nacht door te brengen. Maar toen we die nacht geen oog dicht deden omdat we zo erg heen en weer gingen en de pannen in de keuken hoorde rinkelen hadden we hier toch een beetje spijt van ;).

Na Herredura kwamen we bij Almerimar. Een grote aangename haven met minder toeristen. Met een wasserette, grote supermarkt, restaurantjes en een strandje besloten we dat dit een fijne plek was om onze  boot te laten overwinteren vanaf oktober, als wij terug naar Nederland gaan.

Na een paar dagen in deze haven waren we weer klaar voor een nieuwe ankernacht. En we vertrokken naar San Jose, 46 mijl verderop. Tijdens het varen kregen we op de marifoon van de kustwacht te horen dat er een bootje met 48 vluchtelingen op weg was naar de Spaanse kust vanuit Marokko en dat alle boten melding moesten maken als we het zouden zien. Even later hoorde we dat een Engelse boot de vluchtelingen had gezien. Dit was maar 20 mijl van ons vandaan. In een mum van tijd zagen we helikopters over ons heen vliegen op weg naar de vluchtelingen boot. Ik vond het heel confronterend dat wij hier met een zeiljacht zo konden rondvaren tijdens een sabbatical enkel doordat wij in Nederland geboren waren terwijl vluchtelingen verderop hun leven riskeren om Spanje binnen te komen, maar het land niet in mogen.

Die middag werden we verrast door een spuit water in de verte. Camiel riep ons naar buiten en daar zagen we twee walvissen uit het water oprijzen die veel groter waren dan onze boot en water in de lucht spoten. Ik vond het overweldigend deze grote beesten te zien en was stiekem blij dat het niet al te dicht bij onze Lotus was.

In de avond kwamen we bij San Jose aan. We hadden de Costa del Sol achter ons gelaten en zagen een indrukwekkende kustlijn met vulkaanachtige bergen. Er stond wel een deining maar omdat de haven verderop 50 euro was besloten we hier voor anker te gaan. Ik maakte het bed van Zenne helemaal onderin de boot leeg want hier liggen we het rustigst als er een grote deining staat. Omdat er geen maan was, waren er die nacht talloze sterren te zien. Camiel bleef die avond wat langer buiten naar de sterren kijken maar maakte mij toen plots wakker. De boot was aan het krabben omdat er plots harde wind was komen opzetten, wat betekent dat we met het anker niet meer vastlagen in de ondergrond en naar een andere boot toedreven. Het ging best snel en dus hadden we geen tijd te verliezen en we startte snel de motor en haalde het anker binnen… Net op tijd zodat we een botsing tegen een andere boot konden voorkomen. Maar toen kwam de volgende uitdaging: we moesten in het pikkedonker, zonder goede kaart van de baai, het anker opnieuw ergens uitgooien. Op ons gevoel en met een oog op de dieptemeter vonden we een nieuwe plek en daar gooide we het anker uit. Die nacht hield Camiel de wacht en ging pas tegen 5 uur slapen toen de wind was gaan liggen.